Rozdział 2

*Victoria*
-Tak tato, mam wszystko.  – powiedziałam już chyba po raz setny dzisiaj.

- Ale jesteś pewna? Ładowarkę masz? Prostownicę? – tata nie dawał za wygraną.

- Bosz.. … Odpuść już tato. Mam wszystko, pytasz mnie już po raz któryś.

Mój ojciec przechodził dziś samego siebie w byciu nadopiekuńczym. Jeszcze chwila a spyta mnie czy wzięłam podpaski… 

     Stałam właśnie z nim na środku lotniska. Obok nas stała moja granatowa walizka wypchana po brzegi ubraniami i butami. Na ramieniu wisiała mi czarna torba z naszywkami moich ulubionych zespołów.  Nagle z mikrofonu jakiś kobiecy głos oznajmił: „Pasażerowie udający się do Londynu proszeni są o podejście do odprawy. Samolot odlatuje za godzinę. Dziękuję za uwagę.” Kobieta powtórzyła komunikat jeszcze raz. A ja spojrzałam na tatę.

- Puścisz mnie, czy mam nie lecieć? – spytałam, gdy tata zaczął mnie przytulać, a mi brakowało powietrza.

- No jak musisz. – powiedział zrezygnowanie i przestał mnie przytulać, po czym podał mi moją walizkę.  Założyłam beżową ramoneskę, która na niej leżała  i wzięłam od taty walizkę.

- Papa. – powiedziałam całując go w policzek.

- Dzwoń codziennie, albo obiecuję, że po Ciebie tam przylecę po jednym nieodebranym telefonie. – powiedział zmartwiony. – Kocham Cię.

- Też Cię kocham tatuśku. – powiedziałam zmęczona już jego opiekuńczością, w końcu mam 17 lat, a nie 5, machając do niego i idąc w stronę wagi do bagaży. Jakaś starsza pani, która nie wyglądała na zadowoloną z tego, że tu jest wzięła go ode mnie i zważyła. Po czym podałam jej bilet. Jakimś cudem bagaż zmieścił się w dopuszczalnej wadze 32kg, bo ważył 31,9 kg. Pani patrzyła na mnie jak na wariatkę i lekko się uśmiechnęła.

- Co ty tam zabrałaś? – spytała.

- A no wie pani, jakieś koszulki, dżinsy, prostownicę. Wszystko, co może się przydać nastolatce przez 2 miesiące.

Pani tylko popatrzyła na mnie, ale już z trochę bardziej zdegustowaną miną.

- No cóż, za moich czasów to nie było takich wynalazków.- mruknęła do siebie.

No nic dziwnego, w prehistorii takich wynalazków nie było, pomyślałam i uśmiechnęłam się do niej.

- Miłej podróży. – powiedziała i oddała mi bilety.

- Dziękuję. – odpowiedziałam i odeszłam w stronę bramek, gdzie zauważyłam bardzo przystojnego pana, który przeprowadzał kontrolę.

Ustawiłam się w kolejce do niego. Na szczęście nie musiałam długo czekać, bo przede mną były tylko 2 osoby.  Nie wyglądał na starego, miał może z 25 lat. To dziwne, że był taki młody i pracował na lotnisku przynajmniej dla mnie, ale nie zamierzam narzekać póki mogę sobie na niego popatrzeć.

- Odłóż wszystko do plastikowego pudełka. Łącznie z paskiem. – powiedział gdy popatrzyła na mój beżowy pasek dopasowany do ramoneski .

- A co jeżeli spadną mi spodnie? – spytałam nieco zaczepnie. Koleś popatrzył na mnie i podszedł nieco bliżej nachylając się.

- To będziesz musiała je chwilę potrzymać. – powiedział gasząc cały mój zapał. Widocznie nie gustował w czarno- czerwonych pięknościach, albo byłam dla niego za młoda.

Przeszłam szybko przez bramkę, która na mój pech nie zapiszczała. Podeszłam do pudełka i wyjęłam z niego swoje rzeczy. Spojrzałam ostatni raz na niego i założyłam pasek. Następnie poszłam w stronę miło wyglądających pań, które sprawdzały bilety i paszporty, po czym pokazywały na  dziwny tunel prowadzący do samolotu. Niby nie mam klaustrofobii, ale przebywanie w tunelu z wieloma nieznanymi osobami , nie napawało mnie szczęściem. 

Szybko weszłam na podkład i zajęłam swoje miejsce, mniej więcej na środku samolotu w rzędzie 15 po lewo przy oknie. Zdjęłam kurtkę i położyłam ją sobie razem z torebką na kolanach. W samolocie było strasznie głośno. Jakaś kobieta uspokajała płaczące dziecko. A chłopak za mną kopał mój fotel. Spojrzałam przez okno i załamałam się. Zapowiadały się miłe 3h lotu. Jeszcze tego brakuje, żeby usiadł koło mnie jakiś starszy facet, który będzie mnie zaczepiał. Nic nie mam do tych ludzi, ale udawanie, że bardzo interesuje mnie, że jego sąsiadka zalała mu mieszkanie robi się już nudne. Jak na zawołanie usiadł koło mnie starszy pan. W niebieskiej koszuli w kratę, czarnych spodniach od garnituru i czarnych butach z aparatem słuchowym w uchu.  Świetnie, pomyślałam już całkowicie tracąc nadzieję. Gdy nagle do starszego pana podszedł wysoki, chudy brunet z pięknymi błękitnymi oczami, ubrany w czarne rurki, biały podkoszulek i trzymał ręku czarną ala skórzaną kurtkę. Jedne, co mogłam w tym momencie zrobić to na niego patrzeć, a było na co patrzeć…

*Ash*
Zajebiście… Wracałem właśnie z udanej sesji zdjęciowej w przepięknych Polskich górach, a tu przydarzyło mi się coś takiego! Odwołali mój lot, ale nic nie mogłem w tej chwili z tym zrobić oprócz przebukowania biletu na następny samolot. Skierowałem się do ślicznej, wysokiej blondynki, powiem wam była całkiem całkiem, która siedziała za ladą punktu informacji na lotnisku.

-Honey, Can you rebook my ticket, Please?- powiedziałem zalotnie. Blondynka spojrzała na mnie jak na debila.

-yyy… Yes? – powiedziała zmieszana. Dopiero po chwili zrozumiałem że mówię po angielsku, ale co to za baba, że nie zna angielskiego? W końcu pracuje na lotnisku.

- Lady, czy ty móc rebook my ticket, proszę.- powiedziałem z moim pięknym brytyjskim akcentem. Kobieta nadal patrzyła na mnie jak na głupa, ale po chwili zrobiła minę jak by zrozumiała.

-The shop Reebok it’s on the right- powiedziała łamanym angielskim, któremu naprawdę wiele brakowało. Teraz to ja patrzyłem na nią jak na idiotkę, ciekawe czemu dostała tą pracę.

-Nosz kurwa mać! Are you stiupid?! I want r-e-b-o-o-k my ticket!- powiedziałem wkurzony wymachując jej biletem przed twarzą.

- Okey, Okey! I can call a translator- przestraszona wskazała na telefon.

-Okey! Finally! – w końcu ta tępa laska zaczęła myśleć. Po godzinie nareszcie przebukowałem mój bilet i udałem się na pokład samolotu. Było tam już sporo ludzi i prawie wszyscy zajęli już swoje miejsca. Idąc w stronę mojego siedzenia zauważyłem, że jest zajęte przez jakiegoś starszego pana.

-He take my place! – krzyknąłem przez przypadek na cały samolot wskazując na krzesło. Oczywiście wszyscy na mnie spojrzeli.

- Przepraszam o co chodzi?- spytał dziadek

- Ty zająć moje miejsce!- powiedziałem

-Co ja? Ale tu jest napisane rząd 15- powiedział zdezorientowany starzec. Zaraz mnie tu szlak trafi! Najpierw nie rozgarnięta blondyna a teraz ten dziad! Spojrzałem z przymusu na jego bilet.

-Sorry ty mieć 16 place.- wskazałem puste miejsce za nim

- Dobrze już dobrze, przepraszam – powiedział gdy spojrzał na kartkę jeszcze raz. Pewnie dziadziuś okularków kuźwa zapomniał..  Po jakże burzliwej godzinie, w końcu usiadłem obok niezłej czarno- czerwonej piękności. Miała na sobie czarne rurki, białą koszulę włożoną do spodni, torbę oraz beżową ramoneskę które leżały jej na kolanach. Zająłem swoje miejsce obok niej niechcący ją szturchając.

-Sorry

-Okey, nic się nie stało- uśmiechnęła się do mnie.

- Nice, hair sweety- puściłem do niej oczko, a ona dziwnie na mnie spojrzała

- Oh, thanks…-  uuu… zawstydziła się, pomyślałem. Przyglądałem jej się jeszcze chwile, co chyba zauważyła, bo odwróciła się w stronę okna speszona i włożyła słuchawki do uszu. Skoro nie chce rozmawiać, stwierdziłem, że się prześpię.

***

Obudziło mnie dość silne szturchanie z lewej strony.

- Only 5 minutes, mommy.- powiedziałem przez sen. Dźganie nie ustawało.

- Wylądowaliśmy! Ej obudź się!- ktoś darł mi się do ucha. Otworzyłem jedno oko by zobaczyć, co się dzieje. Nade mną wisiała  moja sąsiadka z miejsca obok.

-What?

-Uhh… Wstawaj do cholery wylądowaliśmy- dopiero w tej chwili ujrzałem, że samolot był już prawie pusty.

- Holy Shit- zerwałem się na równe nogi, przy tym zrzucając moją skórzaną kurtkę.  Dziewczyna podniosła ją i wyciągnęła ku mnie rękę w której ją trzymała. Ja jeszcze zaspany patrzyłem na nią zdezoriętowany.

-No weź ją- pomachała kurtką, a ja ją wziąłem i wymijając ją skierowałem się do wyjścia z maszyny. Zostało mi tylko odebrać bagaż i poszukać mojego kochanego braciszka który miał mnie odebrać. Widząc taśmę z walizkami przyśpieszyłem kroku i wszcząłem poszukiwania czarnej torby z napisem na przodzie „ Ashley’s bag”. Tak po około 10 minutach czekania zobaczyłem jak jedzie w moją stronę, pośpiesznie ją chwyciłem oraz ruszyłem za tłumem do wyjścia gdzie zapewne będzie stał Emis. Nie myliłem się, zaraz za ruchomymi drzwiami ujrzałem wkurzonego brata, niewiele myśląc podszedłem do niego.

-Siema, brachu co tam?- w końcu mogłem mówić po angielsku.

- Ash do cholery miałeś być z dobre 2 godziny temu! –powiedział z włoskim akcentem. Dobra już wiem o co był tak wpieniony.

- Samolot został odwołany.

-Mogłeś chociaż zadzwonić

-Ciesz się, że w ogóle przyjechałem, beze mnie byś sobie nie poradził – perfidnie wyszczerzyłem się do niego.

-Już sobie tak nie schlebiaj- zmierzył mnie wzrokiem po czym odwrócił się napięcie i ruszył przed siebie, a ja pobiegłem za nim by dorównać mu kroku.

    Wsiadając do auta Emis oznajmił mi, że dzisiaj przyjeżdża kuzynka Andy’ego i Ronnie’go więc jedziemy na  imprezę. 

----------------------------------------------------------------

#Littleangelwiththorns

#TheLucifersDauther

Rozdział 1

Nareszcie wakacje! Pomyślałam, gdy wstałam dzisiaj rano. Był 1 lipca, a ja cieszyłam się, że został mi w tej szkole tylko rok. Podeszłam do szafy i zabrałam z niej moją ukochaną bluzkę Black Veil Brides i czarne spodenki, po czym poszłam do łazienki wziąć prysznic. Po pół godziny wyszłam już gotowa z łazienki i spojrzałam na telefon, była dziewiąta. Nagle telefon zawibrował. Jedna nieodebrana wiadomość od taty. "Zejdź na śniadanie" Ha, czyli jednak mnie posłuchał, zaśmiałam się. Z kuchni nigdy nie było słychać gdy tata mnie wołał na śniadanie. Co z tego, że kuchnię i mój pokój dzieli jedna kondygnacja, oczywiście zdaniem taty jestem głucha. Założyłam moje ulubione kapcie w minionki, tak mam 17 lat i lubię minionki... Zeszłam po schodach, po drodze przeglądając się w lustrze, które wisi w przedpokoju. Wyglądałam całkiem nieźle, skromnie mówiąc. Byłam dumna z moich czerwono-czarnych włosów, które zrobiłam sobie tydzień przed zakończeniem roku. Zrobiłam niezłe show na apelu z okazji zakończenia. Piątkowa uczennica i taki numer. Miny nauczycieli i znajomych mnie rozbawiły. No, ale cóż, nigdy nie powiedziałam, że jestem zdrowa na umyśle...
W kuchni czekał już na mnie tata z naleśnikami. Ja KOCHAM naleśniki! Nie rozumiem, kto mógłby ich nie kochać? To przestępstwo! Ach, te moje rozmyślenia, zaśmiałam się. 

- Miło, że raczyłaś wstać. - powiedział tata.

- Dla naleśników zawsze. - zaczęłam nakładać sobie naleśniki, 1..2..3

- Ej przystopuj, a dla mnie? - spytał.

- Zawsze możesz jeszcze dosmażyć. - odpowiedziałam, uśmiechając się szyderczo.

- I pomyśleć, że to moje własne dziecko...

       Tata zajął się sprzątaniem kuchni. Była średniej wielkości, urządzona w nowoczesnym stylu, na środku stała wysepka, gdzie był blat i kuchenka. Na przeciwko drzwi znajdowała się okno, a pod nim zlew, wzdłuż ściany i do niej prostopadłej ciągnął się blat i szafki.

- Victoria, pamiętasz jak prosiłaś mnie, że chcesz pojechać, do tej swojej przyjaciółki Pauli, do Anglii?

Podniosłam głowę znad talerza i patrzyłam na niego z kawałkiem naleśnika w utach. Powoli go przełknęłam.

- Tak.. - odpowiedziałam nie pewnie. - Czy.. Ty..?

- A jak myślisz? - spytał i mrugnął porozumiewawczo.

Wstałam i zaczęłam tańczyć na środku kuchni. Kiedyś ćwiczyłam zumbę, więc jako tako moje ruchy nie były chaotyczne. Cieszyłam się jak małe dziecko, które dostało lizaka. Czułam jak do oczu napływają mi zły radości. Prosiłam tatę o ten wyjazd od 5 lat. Kiedy Paula, moja najlepsza przyjaciółka wyprowadziła się z rodzicami do Clanevaelle. Małej miejscowości, jakieś 20 km od Londynu. Gdy już skończyłam skakać jak małpa, tak najważniejsze to samokrytyka, podeszłam do taty i go przytuliłam.

- Dziękuję. - powiedziałam całując go w policzek.

- Jedziesz tam na całe wakacje... Sama. - powiedział i też mnie przytulił.

WOW! Nigdy nie puszczał mnie nigdzie samej, nawet jeżeli chodziło o imprezy miał swoje zasady. Teraz sama mogę jechać do Anglii... Coś mi tu nie gra, ale nie będę pytać. Darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda, jak to mówią.

- Kiedy wyjeżdżam? - spytałam podekscytowana, wracając do mojego naleśnika. Najpierw naleśnik, późnej Anglia.

- Jutro rano.

Nie spodziewałam się, że tak szybko, ale im wcześniej tym lepiej.

 -Będziesz spała u Andy’ego i Ronniego- no i teraz już wiadomo co jest nie tak, tylko dla tego pojadę sama ponieważ będę pod opieką moi kochanych kuzynów. 

  Andy, a dokładniej Andy Biersack jest założycielem oraz wokalistą znanego zespołu rockowego Black Veil Brides. Za to Ronie Radke jest wokalistą w grupie Falling in Reverse. Kiedyś byliśmy bardzo zżyci ze sobą ale przez ich szybko rozwijające się kariery nie widziałam ich z dobre 3 lata. Z tego co podają szmatławce i co wiem z naszych co miesięcznych rozmów, Andy ma dość długo dziewczynę Rose Martin a Ronnie od roku prowadza się z Suzanne Davis.

-Jasne, to ja pójdę się spakować – wolałam nie drażnić taty co do zmiany miejsca nocowania bo by się jeszcze rozmyślił.

- Dobrze, tylko wiesz nie zabierz ze sobą całej szafy- mrugną do mnie znacząco, śmiejąc się ze mnie.

- Ha Ha Ha bardzo śmieszne. Przecież nie jestem jasnowidzem, nie wiem jaka pogoda będzie więc muszę się zabezpieczyć na każdą pogodę- zgromiłam go wzrokiem, odkładając talerz po naleśnikach do zlewu.

- Dobrze już dobrze, leć- wskazał mi schody prowadzące na piętro gdzie jest mój pokój. Uściskałam go jeszcze raz i jak na skrzydłach poleciałam do sypialni. 

    Zaczęłam się zastanawiać co mam ze sobą wziąć, ale od czego ma się Internet. Czym prędzej sprawdziłam pogodę w Clanevaelle, miało być dosyć ciepło bo po 25-26 stopni. Postawiłam więc na krótkie spodenki, topy, koszulki na ramiączkach lub z krótkim rękawem, sukienki oraz spódniczki. Wszystko ułożyłam na moim dużym, bo małżeńskim łóżku. Dodałam jeszcze parę długich spodni, bluz, koszul, bieliznę, w razie wypadu nad wodę strój kompielowy, ukochana skórzaną kurtkę oraz mały czarny workowaty plecak. Z butów wybrałam czarne oraz szare trampki, również czarne baleriny na koturnie oraz czerwone szpilki. Wyciągnęłam z szafy dużą granatową walizkę i zaczęłam pakowanie do niej ciuchów, cały czas modląc się aby wszystko się pomieściło. Dopakowałam jeszcze prostownicę bez której nigdy nigdzie nie wyjeżdżam i kosmetyki.

- Dobra to by było już wszystko- powiedziałam zerkając na zegarek stojący na nocnej szafce. No nie źle, pakowanie zajęło mi 3 godziny.

     Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu którym był utwór Counterfeit „Come Get Some”. Odebrałam.

-Halo?

-No Hej Vicky i co cieszysz się z przyjazdu do nas? Spakowana?- spytał , sądząc po głosie, bardzo wesoły Andy.

-Andy! Hej! Jeden jasne, że się cieszę i dwa tak właśnie skończyłam - powiedziałam siadając na wiszącej w kącie mini huśtawce pokojowej.

- No w końcu się zobaczymy, ja niestety będę jeździł do studia, nagrywamy swój piąty album! Nie wierzę jak to szybko zleciało.

- Bardzo się cieszę! Gratulacje.

-A dziękuje. No ale informuję Cię, że przez ten czas kiedy mnie nie będzie Ronnie wraz z Suz będą umilać Ci czas.

-O nareszcie ją poznam.- powiedziałam z entuzjazmem. Ronnie często zmieniał dziewczyny więc muszę dowiedzieć się kim jest ta która wytrzymała z nim tak długo.

- Tak, dobra ja muszę kończyć. To co do zobaczenia jutro na lotnisku?

- Jasne, do zobaczenia. Paa
-Bay- rozłączył się. W sumie to od tego pakowania zgłodniałam. 

   Zeszłam na dół gdzie było wyjątkowo cicho, nawet telewizor w salonie nie grał.  W kuchni znalazłam małą niebieska karteczkę na blacie: „ Vicky piszę karteczkę bo pewnie znowu nie usłyszałaś jak mówiłem, że jadę do sklepu a ty masz spaghetti na kuchence. Także zjedz je, a ja postaram się być szybko. Smacznego” 

- O jak miło znowu jestem głucha- zaśmiałam się pod nosem.

     Wyciągnęłam sobie miseczkę i nałożyłam do niej porcję spaghetti oraz nalałam sobie soku bananowego. Z tak przygotowanym jedzeniem skierowałam się do salonu, wygodnie usiadłam w fotelu i włączyłam telewizor. Skacząc po kanałach natchnęłam się na dopiero zaczynającego się „Niesamowitego Spider-Mana”. Gdzieś w połowie seansu usłyszałam wchodzącego do domu tatę

.-Hej, już jestem!

-Okej! Pomóc w Ci w czymś!?

- Nie, nie nie trzeba!

-Dobra! – jak ja kocham to wydzieranie się z jednego pokoju do drugiego.

Po tej jakże krótkiej rozmowie wróciłam do oglądania filmu. Potem obejrzałam jeszcze jakiś program typu talent-show i tak zleciał mi czas do 17.30. 

--------------------------------------------------------------------------

I co powiecie na pierwszy rozdział? 

#Littleangelwithhorns

##Theluciferdaughter

Powitanie

Hej ja jestem Becia ( Victoria), a ja Littleangelwithhorns (Paula). Postanowiłyśmy uaktualnić pewne opowiadanie, którą napisałam i tym sposobem powstał ten blog.

   Przedstawia on historię Victorii Miller, która jest zwyczajną dziewczyną z niezwykłymi znajomymi. Po ukończeniu 2 klasy liceum wybiera się na wakacje do Claneaelle, do swoich kuzynów i przyjaciółki. Tam zaczyna się jej przygoda... Sex, drugs and Rock'&'Roll.... Czy wróci cała do domu? A może niebezpieczna zabawa pozbawi ją życia? Czy rozkocha w sobie kogoś?

 -----------------------------------------------------------------------------------------------

#Littleangelwithhorns

#Theluciferdaughter